8. Dzielnice

Jak się okazało mój strach był niepotrzebny. Po kilkunastu minutach siedziałem w ciepłej restauracji, a przede mną stał ładny pucharek z lodami. Na środku oczywiście truskawka. Przecież zawsze są wisienki! A ja dostałem truskawkę, to było chyba na specjalnie życzenie. Isao za to sączyły wino. Dziwnie czułem się w towarzystwie tego Dzielnicowego. W dodatku ta truskawka. W ogóle nie była perwersyjna. Tylko moje myśli były. Cały czas kierowały się na tor Ito – seks. Na myśl o tym, że teraz mógłbym z nim robić coś zupełnie innego, zaczerwieniłem się. Mam tylko nadzieję, że tego nie zauważył.

- O czym myślisz? - a jednak mam pecha. Muszę szybko wymyślić coś sensownego, jakby to w ogóle było możliwe.

- Nad tą truskawką... - jak dla mnie sensowne. Jakby na to nie spojrzeć, już od dłuższego czasu rozważam nad sensem tej truskawki. Właśnie do mnie dotarło, że źle powiedziałem zdanie. Szlag by to!

- Coś nad nią jest? - jego wyraz twarzy zmienił się. Już nie wyglądał, jak morderca. Teraz wyglądał tak, jakby rozmawiał z idiotą. W sumie się nie dziwię. Z opresji wybawił mnie Seiji. Nie wiedziałem, czy mam się śmiać, czy płakać. Nie był sam. Moja twarz od razu spochmurniała, jak zobaczyłem z kim przylazł. Już bym wolał odpowiedzieć, na niezwykle trudne pytanie Isao. Oczywiście blondyn przylazł z blondyną. Te same gatunki muszą trzymać się razem. Chyba nie muszę przypominać o incydencie, w którym ona brała udział. Przyznam, że coś mnie ukuło w sercu. Zrobiłem się trochę zazdrosny. Sam nie wiem, o co. Raczej, o kogo. Przecież ja go nie lubię, tak samo nie lubię Ito. Nie lubię sam siebie. Nie lubię nawet tej truskawki! A, zapomniałem. Blondyny też nie lubię.

- Isao, co ON tu robi? - chyba nie powie, że złapał mnie na tym, jak próbowałem uciec.

- Zgadnij. - znowu ten beznamiętny ton, uwielbiam go. Ton głosu uwielbiam, nie właściciela.

- Znowu próbował uciec? - bingo! Milion dla pana, walizki i wypierdalaj na wakacje. Ciekawe dlaczego zacząłem się denerwować. Pewnie dlatego, że znowu będę miał przejebane!

- Tym razem poszedł na truskawki. - prawie się udławiłem własną śliną. Wyraz twarzy Aidy był bezcenny. Musiałem powstrzymać śmiech, przez co znowu zrobiłem się czerwony i jakby tego było mało, zacząłem się dławić. Zaraz nie wytrzymam... No i nie wytrzymałem. Parsknąłem śmiechem tak głośno, że wszyscy ludzie znajdujący się w pomieszczeniu zwrócili na nas uwagę. Jak popatrzyłem na wkurwionego Seiji'ego, znudzonego Ito i głupią Blondynę, zacząłem śmiać się jeszcze bardziej. Cała sytuacja nieźle mnie rozbawiła i bawiłaby pewnie dalej, gdyby nie Aida.

- Jeśli się zaraz nie uspokoisz spędzisz noc z nią w jednym pokoju. - ten to wiem, jak uspokajać ludzi. Od razu przestałem się śmiać. I wróciłem do wpatrywania się w moją truskawkę. Te lody już się prawie roztopiły... Blondyn odprawił Blondynę do domu i przysiadł się do nas. Poczułem się podwójnie skrępowany. Czułem na sobie wzrok obydwóch. Jednak kontakt wzrokowy byłem w stanie nawiązać tylko z truskawką. Jakoś najmniej mnie zawstydzała. Jednak najgorsze było to, że żaden nie chciał nic powiedzieć. Na Isao nie liczyłem, ale Seiji mógłby coś z siebie wyksztusić. Takie siedzenie jest męczące, przynajmniej dla mnie. Na kolejne zbawienie nie liczyłem. Pod wpływem impulsu podniosłem na chwilę wzrok. Seiji uśmiechał się do mnie, tak jakoś dziwnie, a Ito widział mnie już chyba nago. Znowu, nie ma to jak tradycja, zrobiłem się czerwony, jeśli nie bordowy.

- Co ? - spytałem niezwykle inteligentnie.

- Nic. - odpowiedzieli jednocześnie.

- Jak nic, to przestańcie się gapić!

- Już zaczynasz się denerwować? - Aida mnie prowokuje! On mnie najzwyczajniej w świecie prowokuje. I jego głos, jakoś tak nienaturalnie się obniżył. On mnie chyba nie uwodzi? Jak to w ogóle beznadziejnie brzmi! Zaczynam mieć mętlik w głowie i jeśli o to mu chodziło, to może być z siebie dumny. Jest mistrzem w robieniu mi wody z mózgu. Jednak muszę się uspokoić. Oddał bym wszystko, żeby być teraz taki jak Isao. No prawie wszystko, cnoty już oddać nie mogę. Jest poza zasięgiem. Popatrzyłem na Ito i uchwyciłem moment, w którym wstawał. Popatrzył na zegarek i wyszedł. Nawet się nie pożegnał! A właściwie, to na jakie jak pożegnanie liczyłem? Jednak najważniejsze jest to, że zostałem sam z blondynem. Nie dam się! Wstałem i chciałem opuścić lokal, jednak Seiji złapał mnie za rękę, kiedy obok niego przechodziłem. Dosyć niedelikatnie wylądowałem na jego kolanach. Przechylił mnie lekko do tyłu i włożył język do buzi! Byłem tak oszołomiony, że pozwoliłem mu na ten pocałunek. Kiedy poczułem, że odpływam, on przestał mnie całować. Wyszeptał mi do ucha:

- Mógłbym cię teraz przelecieć na tym krześle, nikt nie zwróciłby na to uwagi. Wszyscy się mnie tu boją. - pocieszające. Boję się go! Właśnie, coś mi się przypomniało.

- Przecież jesteś hetero...

- Nie pamiętasz, jak mówiłem, że dla ciebie mogę się przerzucić? - uśmiechnął się perfidnie, a ja o mało nie zemdlałem. Zacząłem się odrobinę denerwować, bo teraz nie miałem pojęcia, co może wykombinować.

- Ża-rto-wa-łem. Chciałem zobaczyć tylko twój wyraz twarzy, na wieść o tym, że wolę ciebie od panienek. - wykombinował! Miałem ochotę go rozszarpać. Nie to, że zrobiło mi się głupio, tylko dlatego, że przykro. Jestem idiotą. Co ja sobie wyobrażałem? W ogóle, to o czym ja myślę?! Nie mam zamiaru łamać się przez tego chama! Jeszcze się na nim zemszczę! Ta opcja podobała mi się i to bardzo.